|
Κατά τη διάρκεια του 16ου αιώνα στο Ναύσταθμο  δεν ωριμάζει μόνο η ιδεολογία που στρέφεται στο παλιό και στην εγκράτεια
και η οποία σχετίζεται με την κρίση της βενετικής αριστοκρατίας, επικυρώνεται
επίσης μια ιδεολογία της πρακτικής, της τεχνικής και της εργασίας, που θα
χαρακτηρίσει μέχρι την πτώση της βενετικής δημοκρατίας τον πολιτισμό ανθρώπων
που είχαν πιο πρακτικά καθήκοντα. Είναι αναγκαίο να θυμηθεί κανείς πως,
στα χρόνια από το 1525 μέχρι το 1550, ο Ναύσταθμος βλέπει την αποτυχία του
ουμανιστικού πειράματος του Vettor Fausto, ο οποίος προσπάθησε να εισαγάγει
για πρώτη φορά στη Βενετία και στο δυτικό πολιτισμό την αντίληψη της 'ναυτικής
αρχιτεκτονικής', δηλαδή μιας θεωρητικής φάσης που προηγείται της πρακτικής
εκτέλεσης. Η βασική στιγμή αυτής της καινούριας επιστήμης έπρεπε να είναι,
κατά τον Fausto, η χρήση των μαθηματικών, που από μόνη της θα ήταν σε θέση
να εκμηδενίσει όλα τα πολύ συγκεκριμένα γνωστικά αντικείμενα του κάθε μάστορα.
Οι οικοδομικές δραστηριότητες μέσα στο Ναύσταθμο θα συνεχίσουν να είναι
συντονισμένες και κατευθυνόμενες από έναν προϊστάμενο (proto ) που προερχόταν από τα τεχνικά σωματεία. Πρόκειται να αποτύχει και η προσπάθεια
να εμπιστευθεί σ'έναν μόνο προϊστάμενο όλα τα δημόσια κτίρια της πόλης και
έτσι θα απομονωθεί και δεν θα επαναληφθεί η προσπάθεια του Antonio da Ponte,
προϊσταμένου στην Υπηρεσία επί του Άλατος , που μεταξύ του 1575 και του 1590 θα δράσει ως προϊστάμενος στα οικοδομικά
έργα του Ναυστάθμου. |
3/5 
3/5 